Op zaterdag 16 april 2016 was het NPO tv-programma Andere Tijden gewijd aan windenergie. In het programma liet men aan de hand van oude beelden zien hoe moeizaam de ontwikkeling van windenergie in Nederland tot stand kwam.
Kijk hier de uitzending terug, met beelden uit de jaren zeventig en tachtig.
Het was een informatief en leuk programma (regie: Gerda Jansen Hendriks en research: Rob Bruins Slot) waarvan helaas de conclusie niet helemaal duidelijk was.
Veel plezier tijdens de opnamen voor Andere Tijden over windenergie in de jaren 70 en 80, met regisseur Gerda Jansen Hendriks.
Ik was een van de pioniers zoals ook Jip Lenstra van Energie Anders die vanaf 1978 met een binnenvaartschip vol windmolens en zonnecellen door Nederland voer om te laten zien wat alternatieve energie betekende. “Mensen hadden vaak het idee dat ze met een windmolentje in hun tuin hun eigen elektriciteit konden opwekken en wij lieten zien dat het toch een hele klus is.” In 1972 bouwde ik mijn eerste windmolentje dat een 12 volts accu kon opladen. In 1973 organiseerde Roel van Duijn (bekende Amsterdamse “groene” politicus), naar aanleiding van de oliecrisis, een persconferentie in mijn huisje aan de Spaarndammerdijk in Amsterdam Sloterdijk. Daarmee kreeg ik veel belangstelling en ik verdiepte mij steeds verder in het opwekken van elektriciteit met windmolens. Alle vergaarde kennis en de ideeën over hoe je een windmolen kon bouwen en de context (CO2-problematiek en energiebeleid) stopte ik samen met Herman Tossijn in het Windwerkboek, dat in september 1980 verscheen.
Dat boek werd door de enorme belangstelling van de pers een groot succes. We wisten zelfs het NOS Journaal te halen en vele kranten en radio en televisieprogramma’s. Uiteindelijk werden 35.000 exemplaren van het WindWerkboek verkocht.
Bij de Interfacultaire Vakgroep Milieukunde van de Universiteit van Amsterdam (UvA), werd ik hoofd van de afdeling energieonderzoek en we raakten betrokken bij de eerste woonwijk in Nederland met twee windmolens. Die worden in 1983 bij 28 eengezinswoningen geplaatst in het Noord-Hollandse Camperduin. Het is een idee was afkomstig van de bewoners zelf, maar de molens wordt gefinancierd uit het Nationale Onderzoeksprogramma Windenergie (NOW-2), dat gecoördineerd wordt door het Energie Onderzoek Centrum (ECN) in het nabijgelegen Petten. Het Provinciale Energiebedrijf van Noord-Holland (PEN) doet ook een duit in het zakje en was verantwoordelijk voor de netaansluiting van de molens. De energiebedrijven zagen niet veel in windmolens, maar met een experiment meedoen dat wilden ze wel.
Camperduin kreeg twee ‘driewiekers’ van Nederlandse windmolenbouwer Lagerweij. Bewoner en vrachtwagenchauffeur Jan van Assem hield een oogje in het zeil bij de molen en gaf storingen door. De 28 woonhuizen in Camperduin werden uitgerust met dubbele elektriciteitsmeters. Stroom van de windmolen was goedkoper. In de hal zat een rood lampje dat ging branden als de molen draaide: daarmee werd gestimuleerd de “windstroom” te gebruiken door bijvoorbeeld de wasmachine aan te zetten of te gaan strijken. Tegenwoordig noemen we dat smartgrids. Chris Westra zette een onderzoek op: gingen mensen ook daadwerkelijk wassen en stofzuigen als de molen draaide? Dat bleek in de praktijk nogal tegen te vallen. De ICT en kleine regelapparatuur was toen nog niet zo ver ontwikkeld.
